Jakov Ignjatović ( 1822 — 1889) bio je poznati srpski romanopisac i prozni pisac iz 19. vijeka.
Jaša Ignjatović se rodio u Sentandreji. Rano je ostao siroče, a po majčinom porodičnom nadimku, njega i brata su zvali "braća Tabordžije". O njemu je vodio brigu ujak Đorđe Jakovljević, kod kojeg je prešao da živi. Osnovnu školu je učio u mjestu rođenja, a gimnaziju ("latinsku školu") u Sentandreji, Vacu, Ostrogonu i Pešti. Prava je slušao u Pešti, ali je zbog sukoba sa profesorima napustio univerzitet i dobrovoljno otišao u husare. Kasnije je završio prava u Kečkemetu, kao husar. Kratko vrijeme je bio advokat, i čim je izbila Mađarska revolucija (1848), uzeo je učešće na strani Mađara protiv Beča, zbog čega je, posle mađarske kapitulacije, morao prebjeći u Beograd.
U Beogradu je živio kao novinar do 1850, a zatim je putovao po svijetu. Bio je navodno oficir legionar u francuskoj kolonijalnoj vojsci u Alžiru. Više puta se bavio u Carigradu, među Turcima. Pojavljuje se posle tri godine i otada vidno učestvuje u javnom životu vojvođanskih Srba. Bio je urednik Ljetopisa Matice srpske u periodu 1854—1856, zatim „narodni sekretar“ u Karlovcima. Sa Đorđem Rajkovićem uređivao je 1862-63. Putnik: list za umnu i duševnu zabavu. U periodu od 1863. do 1879. godine živio je u Dalju, gdje je radio kao advokat i službenik patrijaršijskog imanja mitropolije Gornjokarlovačke. Svoju privatnu biblioteku zavještao je Srpskoj čitaonici u Dalju. Nakon izvjesnog vremena koje je proveo u Temišvaru gdje je uređivao "Temišvarski Glasnik", skrasio se sasvim u Novom Sadu. Godine 1880. on je sa Đorđem Rajkovićem, urednik "Nedeljnog lista" u Novom Sadu.
Kad je narodna stranka Svetozara Miletića povela zajedničku političku borbu sa Mađarima protiv Beča, Ignjatović je aktivno učestvovao u toj borbi i dva puta je biran za poslanika. Kad je narodna stranka napustila Mađare, Ignjatović, suprotno ogromnoj većini Srba u Vojvodini, ostaje dosledan prijatelj Mađara i pobornik srpsko-mađarskog sporazuma. Zbog toga je napadan kao mađaron i bio prinuđen da živi odvojeno od srpskog društva, sve do smrti. To je rđavo uticalo na njegov glas kao književnika.
Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 23. januara 1888. godine. Bio je takođe član Matice srpske u Novom Sadu i nosilac srpskog ordena Sv. Save. Umro je u Novom Sadu juna 1889. godine, gdje je i sahranjen na Uspenskom groblju. Njegovi potomci danas žive i rade u Pirotu.
Na njegov književni rad mnogo je uticao pisac Sima Milutinović "Sarajlija". Svom uzoru je sročio pjesmu 1838. godine Pesma Milutinoviću. Ignjatović je svoju književnu djelatnost naročito razvio kad je došao za urednika Letopisa. Zajedno sa Đurom Jakšićem spada u red najistaknutijih romantičara u srpskoj književnosti. Kao pisac Ignjatović je prolazio izvjesne mene, tragajući za svojim idealom. Počeo je sa romantizmom, da bi završio kao realista. On je tako napisao više patriotsko-istorijskih romana i pripovjedaka, koji su se sviđali ondašnjoj srpskoj publici, ali koji prema kritičarima nemaju prave književne vrijednosti. Takvi su istorijski romani: Đurađ Branković (prvenac, 1855), Kraljevska snaha i nedovršeni Deli - Bakić; pripovetke: „Krv za rod“ i „Manzor i Džemila“. Mnogo je obimniji i znatniji njegov rad na socijalnom romanu. On je tvorac realističkog društvenog romana kod Srba. Najbolji su mu romani: Čudan svet, Vasa Rešpekt, Večiti mladoženja, Stari i novi majstori i poslednji i najobimniji Patnica. I u ostalim svojim romanima i pripovjetkama Ignjatović slika savremeni život srpskog društva u Vojvodini, ali u njima, pored realističkog prikazivanja, prevlađuje humoristički i avanturistički elemenat, osobito u romanima Trideset godina iz života Milana Narandžića i Trpen spasen.